Wir Mäkelbörger

Man segg’t uns Mäkelbörger nah,

dat wi recht stur sünd – doch ja, ja.

So männich Minsch, dei meint sogor,

wi kem’n mit uns sülbst nich klor.

Dat is man, weil sei uns nich kenn’n,

uns Ossen un ok Fischköpp nenn’n.

Schon wägen die Wappen dei’s hier fin’n,

as wenn’s uns lormit argern künn’n.

Klor, wi sünd sporsam mit dat Räden.

Ok jedes Wurt daun wi irst awwägen.

Doch is’t in’n Kopp, denn is dat binnen,

denn kann uns keiner nich ümstimm’n.

Wi mögen ok nich väl Radau,

setten uns nich gliek bi jeden tau.

Doch hem’w ein’n in’t Hart inschloten,

denn kann hei sich up uns verloten.

So wier’n wi ümmer, so ward’n wi blieb’n,

wi mein ok, so sünd’w to lied’n.

Wenn son’n Verhollen nu Sturheit is –

Denn sünd wi stur – dat is gewiß!

zurück